________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ / ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ / ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΝΑΟΣ / ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ / ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΝ. ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ / ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥ
________________________________________________________________________________________________________________________________________


5/29/2013

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΤΙΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ


Την Κυριακή 19 Μαίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Αποστόλου Τίτου, στο Ηράκλειο, εορτάστηκε η επέτειος της επανακομιδής της Τιμίας Κάρας του Αποστόλου Τίτου, πρώτου Επισκόπου Κρήτης. 
Το εσπέρας της εορτής χοροστάτησε στον Εσπερινό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Αθανάσιος, συμπροσευχομένων του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου και των μελών της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης. 
Της Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Αθανάσιος, συνιερουργούντων των Σεβ. Μητροπολιτών Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίου, Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκταρίου, Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Μακαρίου και Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου. 
Τόσο στον Εσπερινό, όσο και στην Θεία Λειτουργία υπήρξαν προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις υπό του προεξάρχοντος Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Αθανασίου, εκπροσώπου της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού ημών Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, όσο και υπό του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου. 
Την ομιλία του Γέροντος Χαλκηδόνος στον Εσπερινό μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Το εσπέρας της κυριωνύμου ημέρας τελέστηκε Πανηγυρικός Εσπερινός και λιτάνευσις της Τιμίας Κάρας του Αγίου Τίτου στην πόλη του Ηρακλείου, με την συμμετοχή του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου και μελών της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης. 
Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία του Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου κατά την Θ. Λειτουργία. 
ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ 
ΕΝ Τῼ Ι. ΝΑῼ ΑΓ. ΤΙΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 
(19.5.2013) 
ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 
Τὰς ἡμέρας αὐτὰς ἡ Κρήτη ἑορτάζει πανηγυρικῶς τὴν μνήμην τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἐπὶ τῇ συμπληρώσει πεντηκονταετίας ἀπὸ τῆς ἐπισκέψεως του εἰς αὐτὴν, ἐν συνδυασμῷ μὲ τὸ ἱστορικὸν γεγονὸς τῆς ἐπανακομιδῆς τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἀποστόλου Τίτου εἰς Ἡράκλειον. Καὶ εἶναι ἔκδηλος ἡ παραδοσιακὴ θεοσέβεια τοῦ εὐλογημένου λαοῦ τῆς Μεγαλοννήσου, ὁ ὁποῖος συμμετέχει εὐλαβῶς εἰς αὐτάς, ἔχων "εἰρηνεύοντα" καὶ ἀγαπητὸν ὁμογάλακτον Ἀρχιεπίσκοπον, νέαν δὲ καὶ δυναμικὴν ἱεραρχίαν, διὰ τὴν ὁποίαν σεμνύνεται ὁ Θρόνος. Τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Κρήτης, τὸν γλυκὺν καὶ μειλίχιον ἐκ τῶν φοιτητικῶν χρόνων, τὸν ἀεικίνητον καὶ ἀκοίμητον κατὰ τοὺς μοναχοὺς τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων, τὸν ὁποῖον ἐπιτρέψατέ μοι τοὐλάχιστον ποιητικῇ ἀδείᾳ, νὰ τολμήσω καὶ νὰ τὸν χαρακτηρίσω ὡς "ἀ-Κρητικόν", ὡς ὁ διαπρεπὴς φίλος ζωγράφος καὶ γλύπτης Βαρθολομαῖος (Βάκης) Παπαδαντωνάκης, ὁ ὁποῖος ὅμως καταγόμενος ἐκ τῶν Σφακίων καὶ τῆς Μάνης, κατόπιν ὁρισμένων ἐκ τῶν ἄνω χαρακτηριστικῶν ἀντέταξεν: "Πάτησέ με στὸν κάλον καὶ βλέπομεν". 
Ἐκ τῆς ἀφορμῆς αὐτῆς ἐπέλεξα νὰ σᾶς ὁμιλήσω συντόμως δὲ ἓν λίαν σοβαρὸν θέμα, τὸ ὁποῖον ταλανίζει ἀπὸ ἐτῶν ὁλόκληρον τὸν Χριστιανισμόν: "Τὴν φυγὴν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν". 
"Οὐδεὶς ὀφείλει νὰ φοβεῖται κοινωνικὰς ποινάς, 
ἀποστρεφόμενος τὸν Χριστιανισμόν. Τὸ εἶναι τινὰ 
ἄθρησκον εἶναι φυσικόν. Διατί λοιπὸν ὀφείλει τις 
νὰ ἔχει μίαν θρησκείαν;, Νὰ εἶναι Χριστιανός;" 
(Teilhard de Chardin) 

Σεβασμιότατοι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, 
Δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶναί τις καλός. Τοῦτο ἠμποροῦν καὶ ἄλλοι. Τί σκέπτεται ὅμως καὶ πράττει ὁ Χριστιανός; Οἱ θεολόγοι δοκιμάζουν τοῦτο μὲ ὀγκώδη συγγράμματα. Δὲν ἀπέβησαν ὅμως λίαν ἐπιτυχημένοι πρὸς τοῦτο εἰς ἀνθρώπους πολλούς. 
Ἐπειδὴ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ προφανῶς ὀλιγότεροι διαρκῶς ἄνθρωποι ἠμποροῦν νὰ ἀπαντήσουν πειστικῶς, ἀποχωροῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ὅλον καὶ περισσότεροι. Καὶ εἴς τι ἔγκειται τοῦτο; Ὑπερέβη ὁ Χριστιανισμὸς τὴν ἡμερομηνίαν παρακμῆς του; Δὲν ἔχει πλέον τίποτε τὸ ὁποῖον γοητεύει τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς συναρπάζει, τοὺς συγκλονίζει, παρηγορεῖ καὶ σώζει, παρακινεῖ καὶ καθιστᾶ εὐτυχεῖς ὅπως ἄλλοτε; 
Αἱ ἀπαντήσεις ποικίλλουν. Οἱ μὲν θεωροῦν ὅτι αἱ Ἐκκλησίαι αἱ ταυτιζόμεναι μὲ τοὺς πιστούς δὲν ἀληθεύουν. Ἐὰν κληρικοί, παρὰ τὰς "ἐπαναστάσεις" καὶ τὰ μεταρρυθμιστικὰ κινήματα, κατηγοροῦνται διὰ σεξουαλικὰ σκάνδαλα ἢ ζοῦν "ἐν πορφύρᾳ καὶ βύσσῳ", ἐὰν ἐμφανίζονται διοικητικά, οἰκονομικὰ καὶ σκάνδαλα διαφθορᾶς, ὅπως καὶ ἀλλοῦ, ἐὰν διαρκῶς ἀναφέρονται εἰς τὴν ἰδίαν αὐθεντίαν, τὴν ὑπακοὴν καὶ τὴν κηδεμόνευσιν τῶν λαϊκῶν, τότε πλέον οἱ πιστοὶ ἀπομακρύνονται ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καὶ συχνάκις γίνονται πολέμιοι αὐτῆς1. Τοῦτο δὲ ὄχι ἐπειδὴ πολλάκις εἶναι καλλίτεροι οὗτοι, ἀλλὰ πρῶτον διότι ἀπαιτοῦν διάκρισίν τινα ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς καὶ δεύτερον διότι εὐκολότερόν ἐστι τὸ κρίνειν ἀφ’ ὑψηλοῦ ἢ τὸ κρίνεσθαι. 
Ἕτεροι ἀποχωροῦν διότι αἱ Ἐκκλησίαι προκαλοῦν ἀνίαν εἰς αὐτοὺς –ἀγνοοῦντες σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὴν "λειτουργικὴν" ἔννοιαν τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου– καὶ φαίνονται ἄχρησται, βεβαίως κρυφίως καὶ διὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν ἐκκλησιαστικὸν φόρον. Ὁ ζητῶν δὲ ψυχικὴν τροφήν, στρέφεται πρὸς ἄλλους ἢ ἀντιπαρέρχεται αὐτάς. 
Τέλος ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν ἠμποροῦν νὰ πιστεύσουν τὸ ὀφειλόμενον πιστεῦσαι: Τὸν Δημιουργόν Θεὸν καὶ τὸ Σωτηριῶδες τοῦ Κυρίου Ἔργον. 
Ὡσὰν δὲ νὰ μὴν ἤρκουν ταῦτα, ἐμφανίζονται ἐνιαχοῦ καὶ αἱ "ἐξωτικαὶ ὀπῶραι" τοῦ νεο-γεροντισμοῦ, τοῦ παθολογικοῦ νεοσυντηρισμοῦ καὶ τῆς "θεολογικῆς ἀλητείας", αἱ ὁποῖαι στοχεύουν συχνάκις μόνον εἰς τὴν ἀποπλάνησιν τῶν ἀδαῶν καὶ τῶν οὕτω καλουμένων "θεουσῶν" μὲ ἀπροβλέπτους συνεπείας. 
Τοιουτοτρόπως ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ "ζεῖ ἐν ἐξορίᾳ" ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐν τούτοις ἡ ζωὴ αὕτη δημιουργεῖ χῶρον δι’ ἀλλαγὴν – πνευματικήν, θεολογικὴν καὶ ἐκκλησιαστικήν2. Τελικῶς δέ, τοὐλάχιστον εἰς τὴν Γηραιὰν Ἤπειρον εὑρισκόμεθα εἰς μίαν μετα-χριστιανικὴν ἐποχήν, εἰς μίαν Εὐρώπην ἄνευ Θεοῦ καὶ Ἐκκλησίας, ἀπότοκος τῆς ὁποίας τυγχάνει ἡ οἰκονομικὴ καὶ ἠθικὴ παγκόσμιος κρίσις, ἐνῶ ὀργιάζουν καὶ ἀνθοῦν τὰ ἀλλότρια θρησκεύματα. 


Τοῦτο δὲ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι πολλοὶ ναοὶ -λόγῳ βεβαίως καὶ τοῦ κόστους συντηρήσεώς των- μένουν κενοί, "καρναβαλοποιοῦνται" ἔχοντες ἢ μὴ ἱστορικὴν καὶ καλλιτεχνικὴν ἀξίαν, πωλοῦνται, ἐνοικιάζονται εἰς ἄλλα χριστιανικὰ δόγματα, μετατρέπονται παραλλασσόμενοι ἀρχιτεκτονικῶς εἰς ναοὺς σεκτῶν, τεμένη, βιβλιοθήκας, σχολεῖα, μουσεῖα, αἰθούσας συναυλιῶν, χώρους ἐκθέσεων, συνεδρίων καὶ ἄλλων πολιτιστικῶν ἐκδηλώσεων, γραφεῖα, γυμναστήρια καὶ οἰκίας, βίλας, ἀκόμη δὲ καὶ μπάρ, κλάμπ, μπιστρό, μπιραρίας, πιτσαρίας, καφετερίας, νυκτερινὰ κέντρα διασκεδάσεως, ἑστιατόρια, καζίνα, νοσοκομεῖα, ἀποθήκας γεωργικῶν εἰδῶν καὶ σανοῦ, στάβλους, πολυβολεῖα, WC καὶ –ἄκουσον ἄκουσον– ἄντρα ναρκομανῶν, καθὼς καὶ ἕτερα προσοδοφόρα ἢ μὴ καταστήματα (business center)3
Τί πράττουν δὲ οἱ παραμένοντες εἰς τὴν Ἐκκλησίαν; Ἐνίοτε ἀκούει κανείς, ὅτι θεωροῦνται Χριστιανοί, οἱ ἐπιθυμοῦντες νὰ ἀλλάξουν τὸν κόσμον. "Ἡ Ἐκκλησία εἶναι παροῦσα μόνον ἐφ’ ὅσον ὑφίσταται διὰ τοὺς ἄλλους" κατὰ τὸν D. Bonhoeffer. Πολλοὶ ὅμως δὲν γνωρίζουν τίποτε περὶ τούτου καὶ ὅπως, λέγει ὁ J.B. Metz ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὰς δυτικὰς χώρας ὑπεβιβάσθη εἷς ἕνα ὀργανισμὸν ἱκανοποιήσεως λειτουργικῶν καὶ μυστηριακῶν ἀναγκῶν. Οἱ δὲ πιστοὶ χρησιμοποιοῦν ἐξ αὐτοῦ ὅ,τι τοὺς "βολεύει" ὅπως ἡ μέριμνα διὰ τὸν γάμον ἐντὸς θεαματικοῦ πλαισίου, τὸ βάπτισμα τῶν τέκνων, καὶ ἡ ἀξιοπρεπὴς κηδεία τοῦ πάππου. 
Ἔχει παρέλθει πλέον ἡ πλήρης φαντασίας ἐποχὴ τῶν Χριστιανοπαίδων. Ἄνθρωποι λογικοὶ οἱ ὁποῖοι ἀναλύουν, ὀργανώνουν καὶ εὑρίσκουν, ὅτι τὸ παίγνιον μὲ τὰς ἐφευρεθείσας ἱστορίας πρέπει κάποτε νὰ λάβει τέλος. Τὰ δόγματα εἶναι "ἑρμηνεῖαι" καὶ δέον κατὰ τὴν ἀναπτυσσομένην γνώσιν νὰ ἀλλαγοῦν ὡς πρὸς τὸ "ἀσύστατον" αὐτῶν (K.-P. Jörns). Αἱ Ἐκκλησίαι δέον νὰ ἀπορρίψουν ὅλας τὰς δοκιμὰς παραστάσεως τῶν ἱστορικο-κριτικῶν διαπιστώσεων ἐπὶ τῆς προελεύσεως τῆς Βίβλου, ὡς ἐπιζημίων διὰ τὴν πίστιν. 


Τοιουτοτρόπως ζητεῖται σήμερον σὺν τοῖς ἄλλοις, μία ἰσχυροτέρα συμμετοχὴ τῶν λαϊκῶν, εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς –τῆς ὁποίας πικρὰν βεβαίως πεῖραν ἔχουν τινὲς ἐξ ἡμῶν ἔκ τε τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καὶ ἀσφαλῶς τοῦ "μέλλοντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος"– μία βελτιωμένη δομὴ τοῦ δικαίου, ὁ σεβασμὸς τῆς συνειδήσεως τοῦ ἑτέρου, ἡ ἀντιστροφὴ ἐξ ἑνὸς ναρκισσιστικοῦ ριγκορισμοῦ, ὁ ἐμπλουτισμὸς τῶν λειτουργιῶν ἢ καὶ ἡ ἁπλοποίησις αὐτῶν –μακρὰν πάντως συγκρητιστικῶν τάσεων– ἀντὶ τῆς "κεντρικῆς ἑνοποιήσεως", ἀλλὰ καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν κλῆρον καὶ γενικότερον τὴν Ἐκκλησίαν. Ἀπαιτεῖται λοιπὸν ἐργασία καὶ ἐγρήγορσις διὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀργότερον βρυχηθμοὶ καὶ συριγμοὶ ἀλλὰ μόνον τοὐλάχιστον ἀποχωρήσεις καὶ ἀναθέματα, ὅπως μέχρι τοῦδε! 
Ὁ Θεὸς μαζί Σας
 ____________________________________ 
1- B. Baas, Erwarte das Neue. Das Christentum verändert das Gesicht. Immer wieder, immer anders. Was wird? Und was bleibt? Publik-Forum ἀρ. 23 (2012) 28-32. 
2- F. Hengsbach, Gottesvolk im Exil. Anstösse zur Kirchenreform, Publik-Forum. K. Lehmann, Hat das Christentum Zukunft? Glaube und Kirche an der Jahrtausendwende, Μαγεντία 2000. W. Lück, Die Zukunft der Kirche, Ντάρμστατ 2006, Α. Παπᾶ, Χαλκηδόνος, "Σῶσον σεαυτὸν καὶ κατάβα ἐκ τοῦ σταυροῦ" (Μάρκ. 15,30), Ἀπογευματινὴ 3.4.87 (2012) 4. 
3- Τοῦ Αὐτοῦ, Memento mori!, Ἔνθ. ἀνωτ. 5.12 88 (2013) 3.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails